Spada oglądalność i spada słuchalność. Spadałaby pewnie także wąchalność i dotykalność, ale jeszcze nie ma takich technologii. Jest za to klikalność, która też może w każdej chwili zacząć spadać. Trzeba ją podtrzymywać coraz bardziej sensacyjnymi tytułami. Żeby nie spadała, żeby rosła. A ma rosnąć. Wzrost, ciągły wzrost to nasz cel. Ciekawe słowo ten wzrost – w rysopisie podawany jako stała cecha, łatwa do zmierzenia, pozwalająca kogoś rozpoznać. Wzrost wysoki, około 185 centymetrów. A jednocześnie „wzrost” to jakby to samo co „przyrost”. Wzrost gospodarczy, wzrost wartości… Gdy coś stoi w miejscu, to nie rośnie, więc właściwie spada. Wzrost uznaliśmy za stan naturalny, część rysopisu. Te 2% wzrostu PKB należy nam się jak psu zupa. Właściwie wzrost o 1% to jakby spadek. Ale i bez tych dziwnych kombinacji spada, coraz częściej spada.

Spada sprzedaż płyt i słuchalność rozgłośni radiowych. Ostatnio okazało się, że spada nawet oglądalność Euro. Europejczycy mniej chętnie oglądają swoje piłkarskie mistrzostwa. Pięć lat temu, czyli podczas poprzedniego turnieju, oglądali chętniej, choć – w zgodnej opinii fachowców – mecze były mniej ciekawe. Teraz są piękne bramki, niespodziewane wyniki, walka i gole w doliczonym czasie gry, samobóje i obronione karne – wszystko, czego chcecie. Są nawet gole z połowy boiska – jak w koszykówce. Jak w lidze NBA, której oglądalność… także spada. Amerykanie mniej chętnie oglądają jeden ze swoich narodowych sportów. Co się dzieje? Ludziom znudził się sport? Rozrywka się im znudziła?

Wyjaśnień jest oczywiście kilka. Pierwsze z brzegu – rozgrywek jest za dużo. Liga krajowa i Liga Mistrzów, Liga Narodów, eliminacje do mistrzostw i same mistrzostwa, puchary i superpuchary, mecze towarzyskie, do tego gale i plebiscyty. Kolejka ligowa od piątku do poniedziałku, od wtorku do czwartku puchary. Codziennie ważny mecz, codziennie transmisja. Kilka sportowych kanałów nadaje bez przerwy – możesz oglądać zawsze. A przecież są jeszcze powtórki, retransmisje, podsumowania. Są wreszcie nagrywarki i skróty w Internecie. Mecz jest równie dostępny jak piwo i czipsy, więc nikt specjalnie na niego nie czeka. Gdyby sylwester był co tydzień, nikomu nie chciałoby się bawić ani odpalać fajerwerków.

Drugie z brzegu – sport stracił autentyczność, sprzedany jak towar reklamodawcom lub (co gorsza) bukmacherom. Sprzedawanie meczów, sprzedawanie zawodników, sprzedawanie miejsca na koszulkach i na majtkach. Reklamy przed meczem, reklamy po meczu, reklamy na bandach reklamowych, reklama w nazwach drużyn. Do tego w piłce ciągłe spory z sędziami, symulowanie fauli, sprawdzanie na monitorze, czy napastnikowi coś wystawało przed obrońcę. Mało, żeby zniechęcić kibiców?

Trzecie z brzegu wyjaśnienie – coraz mniej sportu w sporcie, a coraz więcej otoczki ideologicznej. Przed meczem klękanie w obronie Murzynów, w czasie meczu tęczowe opaski kapitanów w obronie LGBT, po meczu zachęty do bojkotu coli. Dla odmiany na trybunach transparenty wyrażające niechęć i okrzyki jak na ulicznych demonstracjach. Ciągle ktoś chce kogoś j…ć. Albo rzuca w piłkarzy plastikowymi kubeczkami (szklanych, choć są przecież bardziej ekologiczne, nie wolno wnosić). Na murawie plastik zmieszany z gilami, bo nie wiedzieć czemu piłkarze namiętnie smarkają sobie pod nogi (po golu rzucają się zresztą na tę samą trawę). Aż człowiek chce się przełączyć na Wimbledon czy Tour de France (wszystko dzieje się równocześnie).

I tu wyjaśnienie czwarte – może ludzie oglądają sport, ale inny. Może stała grupa telewizyjnych kibiców rozkłada się na więcej dyscyplin. Może oglądają siatkówkę, żużel, formułę I albo tenis. Może pasjonują się rzutem młotem, może śledzą z zapartym tchem mistrzostwa w którejś z odmian bilarda albo biegi narciarskie w letniej wersji na deskach z rolkami. Może emocjonują się którąś ze stu pięćdziesięciu dyscyplin sportowych i e-sportowych. Albo sami grają w gry komputerowe, albo oglądają seriale. Albo… możliwości jest wiele, a doba wciąż ma tylko 24 godziny, o które rywalizują producenci wydarzeń, programów i rzeczy. A i felietoniści dodają (zabierają) swoje 5 minut. Czas to pieniądz, którym płacimy w epoce spektaklu.