No i jak tam Święta? Radosne? Kolędy zaśpiewane? Prezenty rozdane? Choinka się świeci? Cieszą się dzieci? Moje wnuki tak się cieszyły, że dałbym ich do reprezentacji Polski na wspomniane w tytule mistrzostwa. Najmłodszy klaskał w dłonie i rytmicznie podrygiwał podczas śpiewania „Przybieżeli do Betlejem”, choć – muszę to samokrytycznie przyznać – nasza rodzinna sztuka wokalna pozostawia trochę do życzenia. Nie tylko w słowach, ale i w nutach jest tam napisane „skocznie”, a my z tą skocznością raczej umiarkowanie sobie radzimy. Z wyjątkiem wnuka.

Z kolei starszy dostał od Mikołaja zdalnie sterowany batmobil, czyli samochód Batmana. Na szczęście dostał go po dzieleniu się opłatkiem i po pierwszych dwóch potrawach, dzięki czemu w ogóle coś zjadł z wigilijnych specjałów. Po rozpakowaniu prezentu już tylko jeździł batmobilem, radośnie wykrzykując: O ja… ale dostałem prezent! Patrzcie! A-le!… Dzieci potrafią się cieszyć – nie ma co. Dorośli niby też się cieszą, ale jakoś mniej spontanicznie to okazują. Ma to swoje plusy, bo gdyby żona do końca wieczoru przymierzała ocieplane rajstopy, raz po raz wychwalając, jakie fajne – mogłoby być dziwnie.

Ja też się cieszę z prezentów. Czekolada, książka, skarpety i dobry alkohol – czegóż chcieć więcej. Od razu przystąpiłem… do lektury. Książka nosi tytuł „Galeria szaleńca”, co mógłbym odczytać jako subtelną aluzję do moich kolekcjonerskich zapędów w dziedzinie sztuk plastycznych. Ale nie odczytałem (tego tak), odczytałem za to pierwszych kilka rozdziałów i spieszę podzielić się z państwem wyczytanymi  w dziele Edwarda Booke-Hitchinga ciekawostkami. Na przykład: znaleziony w grobowcu faraona Tutanchamona sztylet ma ostrze wykonane ze stopu żelaza, niklu i kobaltu, o składzie identycznym ze składem znalezionego również w Egipcie meteorytu. Rękojeść – tu nie ma zaskoczeń – jest po prostu ze złota, mniej wówczas cennego niż żelazo.

A skoro mowa o nożu, to może coś o odcinaniu? W 1715 roku przenoszono słynny obraz Rembrandta „Straż nocna” (tytuł powszechnie stosowany, choć mylący) z siedziby kompanii strzelców do ratusza w Amsterdamie. Ponieważ obraz nie mieścił się w miejscu, gdzie chciano go zawiesić, odcięto znacznej szerokości pasy z każdej strony, pozbawiając nas możliwości obcowania z dwiema postaciami amsterdamskich muszkieterów. Podobno sztuczna inteligencja ma ich jakoś zrekonstruować. Ta historia przypomniała mi losy pewnego rodzinnego mebla. Otóż gdy babcia przeprowadzała się z mieszkania w kamienicy do kawalerki w blokach (co za pomysł, by na starość zamieszkać w kawalerce!), z pięknej, rzeźbionej, trzydrzwiowej szafy musiała zrobić szafę dwudrzwiową. W efekcie szafa miała dwoje drzwi, które otwierały się w tę samą stronę, co w ciasnym przedpokoju stwarzało dodatkowe problemy.

Inny znany obraz – portret Federica da Montefeltro autorstwa Piera della Franceski, przedstawiający z profilu pana w czerwonym toczku na tle rzeki i pagórków, również kryje tajemnicę związaną z ucinaniem (albo lepiej: z wycinaniem). Słynny kondotier, późniejszy książę Urbino, został uwieczniony z dziwnie wyglądającym, haczykowatym nosem. Podobno sam kazał sobie usunąć fragment kości, by… mieć lepsze pole widzenia podczas walki (wróg może czaić się wszędzie, nawet w martwym polu za naszym nosem). Tenże Federico zasłynął potem stworzeniem największej we Włoszech biblioteki (poza watykańską) i wielkim uczuciem do żony, którą nazywał „radością mych godzin publicznych i prywatnych” (mych = jego). Znad książki zapytałem żony, czy mogę ją nazywać radością mych godzin publicznych i prywatnych. Tak – ucięła rozmowę. No to nazywam.

Kolejny prezent czekał na mnie w Internecie. Nieznany mi wcześniej kuzyn żony dostał na gwiazdkę tomik moich wierszy (ktoś miał fantazję – nie ma co) i pochwalił się tym faktem na Facebooku, zamieszczając przy okazji dwa wiersze z książki. Dożyłem zatem tej pociechy… Teraz tylko czekam, aż jakiś książę zakupi moje książki do tworzonej w dalekich krajach biblioteki. Przy okazji podaruje mi nóż ze złotą rękojeścią. Być może przyśle też po nas sterowany zdalnie batmobil. Ale będzie jazda, ja cię…