Problem nie jest nowy, skoro pięćdziesiąt lat temu śpiewała o nim Danuta Rinn (słowami Jana Pietrzaka). Nie ma, nie ma, nie ma. A od tamtego czasu problem narasta. Nie chodzi już o mężczyzn „prawdziwych takich”, ale o mężczyzn w ogóle. Nie ma ich, zniknęli. Przynajmniej z większości miejsc. Ukryli się, poszli na piwo, na fajkę, na…

Poszedłem do restauracji, takiej w miarę przyzwoitej, powiedzmy trzy czwarte gwiazdki Michelina. Zamówiłem, czekam, rozglądam się po sali. Przy stoliku obok dwie młode dziewczyny, chyba jedna miała urodziny albo imieniny (co wywnioskowałem z torby prezentowej leżącej na krześle obok). Gadają, śmieją się. Przy kolejnym stoliku mama z dorosłą córką (co wywnioskowałem z podobieństwa rysów) i jeszcze kuzynka chyba (co wywnioskowałem z podobieństwa trochę mniejszego). Gadają, gestykulują. Dalej grupa kobiet wyglądających na koleżanki z pracy – choć mogę się mylić. Gadają, gestykulują, śmieją się. Właściwie jedynym mężczyzną na sali oprócz barmana był pan siedzący w rogu, naprzeciw smutnej raczej pani (być może żony). Pan cały czas sprawdzał coś w telefonie, w przerwach (od sprawdzania) tłumaczył coś kelnerce w sprawie faktury.

Potem poszedłem do teatru na konferencję prasową. Akurat podpisywali porozumienie o rozpoczęciu dużej inwestycji. Z tej okazji na scenie pojawiły się pani wiceprezydent miasta (w imieniu pani prezydent), pani marszałek województwa i pani dyrektor teatru. No to można budować. A potem na otwarciu festiwalu filmów dokumentalnych pokazano film pewnej reżyserki, z którą po projekcji rozmawiała pani wykładowczyni. Następnego dnia widziałem film innej reżyserki i przysłuchiwałem się spotkaniu ze znaną reportażystką radiową, czyli jakby reżyserką dźwiękowych dokumentów. No właśnie, reżyserki. Holland, Szumowska, Dębska, Smoczyńska, Jadowska, Szelc – polski film, jak Kopernik, coraz częściej bywa kobietą.

Rozmawiałem też z emerytowanym profesorem ASP, który od ponad 50 lat prowadzi zajęcia plastyczne dla amatorów. Kiedy zaczynał, 90% uczestników stanowili faceci, teraz proporcje się odwróciły. Kiedyś pan dyrektor, pan kierowca czy fryzjer po pracy oddawali się swojemu hobby (malowali pejzaże, grali w brydża czy budowali makiety kolejek), a żony siedziały w domu. Dziś żony malują, chodzą na zajęcia uniwersytetu pierwszego, drugiego czy trzeciego wieku, uprawiają jogę, stretching i nordic walking. Widziałem taką grupę w parku – dwadzieścia kobiet i jeden facet (drugim był instruktor prowadzący zajęcia). Sytuacja jak z weselnego parkietu koło drugiej nad ranem: tańczą same kobiety i jeden facet, który akurat nie wypił zbyt wiele i od biedy można uznać, że wyczuwa rytm piosenki. Chciałoby się metaforycznie powiedzieć, że zostaje królem polowania, ale polowanie jako typowo męskie zajęcie nie ma dobrej prasy.

Kobiety się uaktywniły, my daliśmy się zepchnąć (sami się zepchnęliśmy?) do narożnika. Metafora bokserska bardzo tu pasuje, zwłaszcza że i w boksie największe sukcesy odnoszą u nas kobiety. Co w tym czasie robią faceci? Złośliwi powiedzieliby, że na to wszystko zarabiają, ale to nieprawda. Finansowo kobiety też już sobie radzą, czasami nawet lepiej od swoich mężów, często zresztą męża nie mają. Nie potrzebują? Potrzebują, ale nie takiego? Coraz trudniej nam się dostosować do wymagań. Być silnym, sprawczym, zaradnym, odpowiedzialnym, a jednocześnie wrażliwym, delikatnym, czułym, dowcipnym i obytym. Inteligentnym, ale i wysportowanym. Posprzątać po sobie, czasami coś ugotować. I jeszcze pisać dobre felietony. Lepsze niż ten.

A u nas w galerii – wystawa Moniki Januszewskiej-Słowik (foto). Do 7 listopada.